De trein van het leven, stapt iedereen over?

Je kwetsbaar opstellen is een sterkte, geen zwakte. Iets wat ik mezelf vaak moet vertellen, maar het wel waard is om te vertellen. Om mijn grenzen maar direct op te zoeken een artikel waarbij ik mij kwetsbaar opstel. De trein van het leven, mijn trein van het leven.

Het leven zit niet altijd mee en soms kom je tot harde inzichten. Op youtube staat een mooi filmpje, de trein van het leven. Mensen stappen in de trein en mensen stappen uit. Sommige hebben hun eindstation bereikt en anderen stappen op een nieuwe trein. Het laat je prachtig zien hoe het leven werkt. Maar wat nou als iedereen lijkt jouw trein te verlaten?

Alleen op de wereld

Ken je dat gevoel dat je denkt dat je er alleen voor staat en dat je weinig tot geen mensen om je heen hebt? Dat moment dat een vriend of vriendin je laat zitten en je echt het gevoel hebt dat je in je eentje bent? Hoewel ik een sociaal persoon ben, is het binden tot mensen iets wat niet super goed gaat. Of in ieder geval niet voor een hele lange periode.

Het doet pijn en maakt me verdrietig, maar wat doe je eraan? Toen kreeg ik weer een appje van een “vriendin” dat ze toch op die ene datum liever wat anders gaat doen. Dan ga ik denken wie blijven er nog over, die zijn op vakantie, met die doe ik nooit dit soort dingen. Het malen was begonnen en het besef kwam, mijn trein is zo goed als leeg.

Lees ook: Zo combineer ik 10.000 volgers met een Premaster en onderneming

En erover praten, dat doet nog meer pijn. Begrijpen mensen dit niet? Ben ik letterlijk de enige met een trein die zo leeg is? Hoe kan ik mensen vinden die wel in mijn trein willen? Als meisje op de middelbare school had ik het niet makkelijk, ik werd gepest en was toen tevreden met die lege trein, ik miste er niks aan. En oppervlakkige vriendschappen die met een been in mijn trein stonden vond ik beter. Langzaam ging het beter en kwamen er weer mensen volledig in mijn trein. Tot het moment dat ik naar Curaçao ging en weer terug kwam met een trein die alleen familie in zich had. Langzaam kwamen er weer vriendinnen in terug, maar weer met een been en nooit met beiden. En dit keer wilde ik ze wel volledig, ik wilde ze wel helemaal in mijn trein, maar ze kwamen niet. Ze stonden er half in en stapte soms wat meer weg en soms wat meer erin. En ze waren weg zonder enige moeite, alsof het hen niks deed.

Emma en de trein

Zoals velen van jullie weten ben ik geen held met treinen of met het openbaar vervoer in zijn algemeenheid. Er gaat nogal vaak wat fout, soms door de NS, vaker door mezelf. Toch is deze trein zo’n mooi voorbeeld waar ik mij zo goed in kan vinden. Nu nog hopen dat er meer mensen volledig met mijn trein mee willen reizen.